In de steek gelaten door mijn internet provider, UPC.

Roselie waar ben je?


Waar ben ik? Ik ben op een plek waar de dagen voorbij vliegen, de zon altijd langer lijkt te schijnen, de rust is teruggekeerd, waar ik tot in de late uurtjes buiten blijf, rosé rijkelijk vloeit, iedere dag als vakantie voelt, waar het gras zeker groener is dan bij de buren, een plek waar ik zonder na te denken wat ik aan heb naar buiten kan stappen, een plek waar ik weg kan zwijmelen terwijl ik kijk hoe in de verte de paardenfluisteraar bezig is, waar ik terug ben in de natuur, gewekt wordt door de haan en de vroege vogels, een plek waar een uil zijn jongen groot brengt, musjes onder het dak zitten en ik kan eten van eigen grond. Een plek waarvan we zeggen dat we als God in Frankrijk leven.

Een plek waar mijn kinderen van de vrijheid kunnen genieten, waar Julie heeft leren fietsen en waar Lili heeft leren lopen en vallen! Een plek waar we samen de was aan mijn mooie strak gespannen lijntje ophangen, waar we smullen van de aardbeitjes zonder gifsmaak en waar we kinderenboerderij dieren in overvloed om ons heen hebben.

En dit is gewoon in Nederland, in een dorpje onder de rook van Rotterdam!

Het is een plek waar UPC, mijn internet provider, kennelijk moeite heeft zijn producten naar behoren te leveren, mij telefonisch van alles wijs maakt en van alles belooft, botweg de telefoonverbinding verbreekt als er “teveel” gevraagd wordt en belooft terug te bellen maar vergeet dit te doen.
Belooft de problemen te verhelpen, maar hier wel de tijd voor nodig heeft (nu al sinds eind 2007).
Er voor heeft gezorgd dat ik allemaal nieuwe apparaten heb aangeschaft, met de belofte dat ik dan wel televisie, telefoon en internet zou hebben. Mij vergoedingen toezegt en zegt te zullen stoppen met factureren maar vervolgens dit na ruim anderhalf jaar weer terugdraait en wel met terugwerkende kracht!!!!


Roselie waar ben je….?

We zijn verhuist naar een plek waar televisie, telefonie en internet afhankelijk zijn van de weersomstandigheden of het verkeer wat langs rijdt, waar UPC ervoor gezorgd heeft dan we nog meer afgesloten zijn van de bewoonde wereld en naar een plek waar UPC mij het plezier van internetten en bloggen heeft ontnomen.

Hmmmm het regent...... zou ik proberen nu mijn stukje te plaatsen of zal ik mezelf de ergernissen besparen en hopen op beter weer voor morgen

Mijn dansende julietje

Bedankt!

Overspoeld met kaartjes, mailtjes en sms’jes. De telefoon heeft nog nooit zo vaak van zich laten horen. De bezoekjes, de cadeautjes en het blijft maar doorgaan. Niet alleen Lili is verwend, maar ook Julie. Het is zelfs zo erg dat als de deurbel gaat Julie al roept: "Cadeautje". Prachtige cadeaus; kleertjes, speelgoed, spulletjes voor haar kamer, knuffels, boekjes, etc. Teveel om allemaal op te noemen.
VSM en Weleda, die me al zo goed hadden verwend in de zwangerschap hebben me weer overladen met hun producten en voor VSM kwam het pakje precies op het juiste moment door de brievenbus. De druppeltjes tegen de darmkrampjes, Cinababy druppels. Een babylijn uitproberen wilde ik Lili niet meteen aandoen, bovendien was de keuze van mijn product allang duidelijk. Toch kreeg ik nu dankzij Weleda de mogelijkheid om al hun babyproducten te proberen. Het Calendula crèmebad is niet aan te slepen, Lili-Rose heeft daardoor niet één keer zo’n droog schilferhuidje gekregen. Dagelijkse massage met baby buikjesolie zorgde voor wat ontspanning voor Lili’s hard werkende buikje. Voor het eerst Wecesin strooipoeder gebruikt en wat heeft ze toch een mooi naveltje gekregen.
Zoveel aandacht hebben we gehad en ook ik werd niet vergeten. In het begin probeerde ik nog alle mailtjes en sms’jes te beantwoorden en mensen te bellen, maar het was niet bij te benen, dus vandaar dit stukje.

We willen graag iedereen bedanken, voor al jullie aandacht, de attentheid, de kaartjes, mailtjes en sms’jes. Bedankt voor alle prachtige cadeaus en bedankt voor de bezoekjes. Iedereen bedankt die ons zo geholpen heeft met deze drukke periode. Bedankt voor die wandeling met Julie, bedankt voor het koken van een avondmaaltijd, de boodschappen en bedankt voor het badderen van Lili.

Lief dat jullie allemaal zo aan ons hebben gedacht.

Eén iemand in het bijzonder moet ik wel even bedanken. De vrouw die zowat vanaf de eerste wee aan het vliegen en sjezen is geweest. Dit allemaal om mijn kraambed zo rustig mogelijk te laten verlopen. De vrouw die me de kans gaf om in alle rust mijn tweede dochter goed te leren kennen. De vrouw die er voor zorgde dat Julie niks te lijden had onder de nieuwe gezinssituatie. De vrouw die de cranberrysap, de zoute dropjes, abrikozenkruimelvlaaien en het rode vlees keer op keer weer in huis bracht. Zonder deze vrouw was deze periode nooit zo soepel en ontspannen verlopen.

Dank je wel lieve mama met je magische handen.

GeboorteTENS

Baren zonder zorgen staat er voorop de informatiefolder geschreven. Wie wil dat nou niet? Ik wilde het in ieder geval wel. Transcutane Elektro Neuro stimulatie oftewel zenuwprikkeling met elektrische stroom die door de huid gaat. Een vorm van pijnbestrijding. Kort door de bocht uitgelegd: een TENS apparaatje blokkeert pijnprikkels door elektrische pulsen en dit zou moeten leiden tot pijnverlichting.

38 weken zwanger. Ik zit samen met de vader van mijn kinderen op bed met een lekker kopje thee en een dvdtje in mijn hand. Een heerlijk romantisch avondje? Nee, we gaan het TENS apparaat, de Birth uitproberen, want je weet maar nooit het zou zomaar opeens kunnen gebeuren. We liggen dubbel van het lachen, waarom, geen idee. De plakkers op mijn rug die na 3 keer plakken nog niet goed zitten. Het instellen van het apparaatje, de laagste stand kietelt en de hoogste zorgt ervoor dat je tegen het plafond aan zit. De dvd die ondanks dat hij zo duidelijk is continu een stukje wordt teruggespoeld of de vader van mijn kinderen die vraagt mag ik nu ook eens op het knopje drukken. We zijn ontspannen ondanks dat we allebei de bevalling van Julie op ons netvlies hebben staan. Het apparaatje gaf ons een veilig gevoel en daarom hadden we lol. Het is inderdaad baren zonder zorgen en het gekke is, ik heb het apparaatje nog niet eens gebruikt tijdens de bevalling. Het ging te snel. De ene wee na de andere wee. Niemand die me mocht aanraken en dus al zeker geen plakkers op mijn rug mocht plakken. Daarbij was het zo heftig dat ik waarschijnlijk continu het knopje van het TENS apparaat ingedrukt had moeten houden. Het was gewoon niet nodig want 2 uur later had ik Lili-Rose in mijn armen. Waarom klopt die uitdrukking baren zonder zorgen dan toch voor mij? Omdat dit apparaatje me door de nachten van harde buiken, oefenweeën en voorweeën heen heeft geholpen. Na één nacht wakker te hebben gelegen en er de volgende nacht hetzelfde dreigde te gebeuren ben ik de TENS methode voor mijn nachtelijk gerommel gaan gebruiken. Na een uurtje zakte de pijn dan af en kon ik vervolgens weer heerlijk slapen, na de bevalling hielp het apparaat mij mijn bekkenpijn te verlichten en bovendien gaf de aanwezigheid van het apparaatje in huis ons een veilig gevoel. Er was altijd nog iets voor handen wat we konden gebruiken als de bevalling niet zo verliep zoals we zouden willen.

Een maandje verder gebruikten we de TENS methode nog steeds voor de bekkenklachten en de lage rugpijn. De telefoon gaat een vriendin van mij is in tranen; “We zijn al 24 uur bezig met weeën maar volgens mijn verloskundige is dit nog steeds niet het echte werk en zijn het maar voorweeën”. “Je moet nu komen ik hou dit nooit vol”. “Het TENS apparaat”, roep ik en zo gezegd zo gedaan. 6 uur later krijg ik een telefoontje, we hebben een meisje en ik had het nooit zonder dat apparaatje gekund.

Wat mij betreft dus een aanrader.

www.GeboorteTENS.nl

Gelukkig Nieuwjaar!

Lieve familie, vrienden, kennissen en collega’s door de drukte en het hectische bestaan van mijn nieuwe leventje zijn de kaartjes dit jaar er bij in geschoten.

We hopen dat iedereen een fijne kerst heeft gehad en we wensen iedereen en natuurlijk ook de lezers van de weblog een gelukkig en gezond 2008 toe.

Doorslapen.

Fit zou ik moeten zijn, heerlijk uitgeslapen, maar dat is alles behalve waar.

Het is 23.00 uur Julie heeft een nachtmerrie. Om 00.00 uur komt de nachtmerrie weer voorbij galopperen. Om 03.00 uur heeft Julietje dorst. Het is 06.00 uur ; “Mama, Julie is wakker”.
Het is 07.30 uur. Ik zit met borsten die op ontploffen staan, wallen tot aan mijn knieën op het randje van mijn bed te kijken naar Lili, die heerlijk uitgeslapen zich aan het uitrekken is.

Lili-Rose heeft haar eerste nacht doorgeslapen. Wat is het leven soms krom.

Ziek.

Mijn grootste angst in mijn kraambed was dat een van ons ziek zou worden. Hoe zou ik me dan moeten redden. Mijn grootste angst werd echter toch werkelijkheid. Ik had alleen nooit gedacht aan het feit dat ook het jongste familielid wel eens ziek kon worden.
Wat is ze rustig en stil zegt de vrouw met de magische handen die voor de zoveelste keer bij me thuis is om me te helpen bij mijn moedertaken. Ja, dat kan ook niet anders na een hele nacht alleen maar poepen. Gelukkig is dat eruit, want ze had al 4 dagen geen spuitluiers gehad. ’s Avonds kijk ik nog eens goed naar mijn slapende stille meisje. Ze is wel heel rustig en stil. Op een beetje gejammer na tijdens een spuitluier heeft ze eigenlijk haar oogjes nog niet geopend. Zou ze suf worden van de warmte, ze heeft haar wollen pakje aan en ligt in een vlies deken. Ze voelt wel warm aan, ze voelt trouwens heel warm aan. Waarom, ik weet het niet maar mijn gevoel zei dat hier iets aan de hand was en toch had ik oogkleppen op. De temperatuur meten en ja hoor bevestiging 39,8. Meteen beginnen mijn hersenen te ratelen, wat is hier aan de hand. Heeft ze te weinig gedronken of misschien te warm aangekleed? De kleren gaan uit en ik probeer mijn dochter aan te leggen. Ze drinkt 1 slok en is weer in diepe slaap. Een uur later weer de temperatuur het is 39,3. Mijn lieve kleine meisje ligt slap in mijn armen, staart voor zich uit en wilt niet drinken. Ik wil het niet zien en toch weet ik dat het niet goed is en dat ik nu actie moet ondernemen, maar het is weekend en avond. Zou ik echt niet iets simpels over het hoofd hebben gezien. Ik overleg met de vader van mijn zieke meisje. Bellen zegt hij en nog steeds denk ik na. Ik overleg met de vrouw met de magische handen en ook die zegt, bellen!!! Het lijkt wel alsof ik blind ben, alsof ik het gewoon niet wil zien. Toch nog 1 maal die temperatuur met een andere thermometer misschien is die andere wel stuk. Weer 39,3 en nu begint mijn meisje ook nog eens te kreunen. Ik bel en vanaf dat moment gaat het heel erg snel of zie ik het opeens. Lili-Rose is ziek, heel erg ziek. Binnen 5 minuten staat de huisarts voor de deur. 2 minuten later staat de ambulance met blauwe zwaailichten voor de deur en de gehele buurt staat opeens buiten. In de ambulance gaat mijn zieke meisje nog sneller achteruit. Ze ligt slap in mijn armen, gedachteloos beantwoord ik de vragen van de broeder, haar kleur wordt opeens grauwig het begint bij haar benen en stijgt zo naar boven naar haar gezichtje. Ze ademt heel snel en kort. Van alles spookt er door mijn hoofd; gister zei ik nog dat ik haar niet zo knap vond, waarom heb ik nou niet eerder gebeld en het meeste, meisje waarom nou uitgerekend jij. Een heel team van artsen en verpleegkundigen staan ons op te wachten en zodra wij binnen komen gaan ze meteen aan de slag. Ik weet iedere stap die ze gaan nemen, welke handelen ze gaan verrichten, wat mijn lieve zieke kleine meisje te wachten staat. Ondanks dat ik een vrij nuchter persoon ben, stromen de tranen over mijn wangen. Hiervoor had ik haar willen beschermen. Ze is zo rustig, in een veilige omgeving op de wereld gekomen en dan nu toch dat nare ziekenhuis met al haar toeters en bellen. Het duurt lang, wachten duurt altijd lang en dan eindelijk zijn ze klaar met alles en mag ik proberen haar aan de borst te leggen. Ze is slap, maar ze zoekt troost en ik voel dat ik haar weer kan beschermen. Probeer maar te drinken, sabbelen mag ook. Ik ben bij je en het komt vast allemaal weer goed, mijn lieve mooie zieke sterke Lili-Rose.















Het Rotavirus had mijn gezin getroffen. Daar zat ik dan in het ziekenhuis met 1 klein ziek meisje in bed en een ander ziek meisje op mijn schoot, want ook Julie-Janne was ziek geworden. Het was zwaar. twee zieke kinderen op twee verschillende plekken. Waarom kan je nou, als moeder zijnde je niet opsplitsen, want ook Julie had me nodig. Gelukkig heb ik sterke dames en binnen twee weken hebben we, mijn grootste angst, met z’n allen overleeft. Iedereen is weer beter, samen en thuis.